Όταν πλακώσει ο Θάνατος αρχίζει η καταγραφή της Ζωής. Επειδή πολλά έχουν ειπωθεί εις βάρος της Γκολφιάς μου και επειδή βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην εντατική παλεύοντας, ελεόντας για μερικά χιλιόμετρα ακόμη, έφτασε η ώρα να καταγράψουμε τις θετικές στιγμές που περάσαμε με αυτήν ή μέσα σε αυτήν ή χάριν αυτής.
Για όσους δεν ξέρουν ο κινητήρας της Γκολφιάς παρέδωσε πνεύμα στις 26.1.2013 περί τις 14.30 κινούμενη στο επαρχιακό δίκτυο Θεσσαλονίκης-Δράμας, λόγω αστοχίας στην επανατοποθέτηση ιμάντα χρονισμού από κάποιον ανεύθυνο μηχανικό.Το κοντέρ έγραφε τότε 235.350χλμ.
Για μένα δεν ήταν ποτέ ένα αυτοκίνητο, ένα μέσο μεταφοράς δηλαδή, αλλά ένα μέσο δημιουργίας μεταφοράς και εναπόθεσης συναισθημάτων και εμπειριών. Εμπειριών που αργά αλλά σταθερά,όπως το σκαρί του, με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι, για το οποίο βέβαια δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Γνωρίζω πως είναι μάταιο να μιλάμε για σίδερα, για πράγματα που δεν έχουν ψυχή ωσάν να έχουν, αλλά είναι το ίδιο μάταιο να μην μιλάμε για αυτά.
Πείτε λοιπόν την εμπειρία σας, βγάλτε την θετικότητα σας, έστω και την φαινομενική, και ευχηθείτε ταχεία ανάρρωση και χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμη!
Οι εκδρομές δε σταματάνε και τα μυαλά μας πάντα θα πονάνε.
Δεν είναι αμάξι είναι...
